ہاسہ آؤندا اے زمانہ تیرے شوق تے کیڈے سستے صنم با حیاء وک گئے ایویں الزام ڈیواں کیوں وقت

 

 ہاسہ آؤندا  اے زمانہ تیرے شوق تے کیڈے سستے صنم با حیاء وک گئے   ایویں الزام ڈیواں کیوں وقت تے وقت ڈھلیا  تاں اہل وفا  وک گئے

ڈکھ تاں لگدا  اے جو پردہ نشیں کوئی حسیں آکے وکے جواری دے دربار وچ ۔

بلبلاں نوحہ گر ہن گلستان وچ پھل تے کلیاں جوں آ گئیاں بازار وچ۔

مولا لالچ دا پرزہ ناں دیندوں کدیں فرق پوندا ناں اکھیں دے کردار وچ ۔

سانوں اصلی جگہ توں ہٹایا گیا جوش کیوں نئیں مجاھد دی تلوار وچ۔

 

ماضی اپنی جگہ تے مسلم کھڑااے حال فی الحال تاں باخدا وک گئے۔

 ہاسے وکدے پئے ھنجوو وکدے پئے دلربا اپنی قیمت دسیندا پیا اے ۔

کوئی خواباں دے وچ محض آون لئی بے بہا اپنی قیمت دسیندا پیا اے۔

 پھاھی منصور گل اپنے پائی کھڑا اے بادشاہ اپنی قیمت دسیندا پیااے۔

 کوئی کجا اپنی قیمت دسیندا پیا اے کوئی کجا اپنی قیمت دسیندا پیا اے  

حرص اپنے عروجاں نوں چھوندا پیا اے زخمی ھتھاں تے حرف دعا وک گئے

کوئی خدا دی قسم مصر دا شہر نئیں آؤ خریدو جوں انسان وکدا پیا اے۔  

فرقہ بازی نوں نعرہ بناون لئی معنیاں نال قرآن وکدا پیا اے۔

 مولا معافی تیری دا طلبگار ھاں دنیا اتے ھی رضوان وکدا پیا اے

 آؤ شریفو خریدو خریدن دی شئے مسجداں وچ جو ایمان وکدا پیا اے

 دنیاداری تاں اپنی جگہ وک گئی روشنی وچ ھی اھل نگاہ وک گئے ۔

ھن تاں پیو دھی نوں اپنا شرم بھل گیا اے کی کراں میں زمانے دے ڈر وک گئے ۔

توں ایوان اسمبلی نوں روندا پیا ایں ویکھ آ کے غریباں دے گھر وک گئے ۔

دھیاں مجبور دا جاں توں خاموش ھن اس حیاء وچ ھی شام وسحر وک گئے۔

 ساری زندگی اوہ منزل نوں لوھندے رھے جتھے عابد مسافر دے راہ وک گئے

کتھائیں اساں پتھر کتھائیں اساں پارس زمانے دے رحم و کرم وکدے وکدے